Слободната игра е клучна за развојот на децата

Играта честопати делува како губење време. Дали е тоа така?

Дали забележувате дека сте под притисок да ги организирате активностите на вашите деца? Без разлика дали тоа е пливање, балет, бреин о бреин, Стем, тенис или фудбал, и поради некоја причина, не се чувствувате како добар родител, ако не ги носите некаде најмалку 3-4 пати неделно. Колку пати сте слушнале како родителите велат дека нивната сабота е исполнета со возење на деца на различни спортови и други активности? Спротивно на тоа, кога последен пат сте слушнале некој да каже: “Во сабота ќе игра мојата ќерка тоа што она сака”?

Под игра, не се мисли да свири виолини, да практикува спорт, туку да се оставени сами, сами или со своите другари, да играат што сакаат!. Но, дури и ако родителите ја дозволат оваа бесплатна игра, кај нив постои постојано чувство на вина.

Истражувањата покажуваат дека времето за самостална игра на децата со текот на годините се намалува, бидејќи родителите се плашат да не се повредат.

Сакаме да ги гледаме како играат фудбал додека другите навиваат, или одат во нивните балетски или пијано рецитали. Ние сме горди кога можеме да кажеме дека нашето дете освоило медал или трофеј, научило нова песна, тогаш се чувствуваме како добри родители. Сето ова го правиме со најдобри намери, бидејќи со повеќе инструкции и планирани активности ги подготвуваме да станат поуспешни луѓе. Но, дали е тоа така?

Дали е можно децата да бидат здрави ако не им дозволуваме повеќе да играат!

Дали ги регулираме животите на нашите деца и премногу?

Многу родители ги форсираат своите деца, и од мали имаат големи очекувања од нив. Да знаат да читаат и пишуваат уште пред школо. Оставајќи им многу малку слободно време, време за игра.

А што ако ви кажеме дека слободната игра ги прави децата помалку загрижени? Тие ги учат на отпорност, што е докажано како еден од најважните фактори за успех во зрелоста. Способноста да се носи со различни ситуации, да ги контролира емоциите и стресот, се клучни карактеристики  на зрели и функционални возрасни. Еден од начините на кој тие го постигнаа ова е инсистирањето на важноста на играта.

Слободната игра ги прави децата помалку вознемирени.

Во Данска, уште во 1871 година, сопружниците на Нилс и Ерна Џуел Хансен излегоа со првата педагошка програма базирана на образовна теорија која ја вклучува самата игра. Тие откриле дека слободната игра е клучна за развојот на децата. Всушност, многу години, данските деца не можеа да одат на училиште пред седум години. Тие не сакаа да ги изложат на образование, бидејќи сметаа дека децата прво треба да бидат деца и да играат. Дури и денес, децата на десетгодишна возраст го завршуваат училиштето до 14 часа, а потоа одат на т.н. бесплатно училиште (Skole / Fritidsordning) до крајот на денот, каде што најмногу се охрабруваат да играат. Неверојатно, но точно!

Во Данска, не се  фокусураат на образованието или спортот, туку на детето како целина. Родителите и наставниците се фокусираат на социјализација, автономија, кохезија, демократија и самодоверба. Тие сакаат децата да научат да бидат упорни и да развијат силен внатрешен компас, кој ќе ги води во текот на целиот свој живот. Тие знаат дека нивните деца ќе бидат добро образовани и ќе научат многу корисни вештини. Но, вистинската среќа не доаѓа само од доброто образование. Детето кое учи како да се справи со стресот, создава пријатели, , има многу различен сет на вештини од, да речеме, математички гениј. Под наборот на вештини, Данците мислат на сите аспекти на животот. Бидејќи, што е математички гениј без способност да се справи со кревањето и паѓањето во животот?

Тие сметаат дека  ако децата постојано прават нешто за да добијат нешто – добри оценки, награди или комплименти од наставници или родители – тогаш тие не можат да развијат сопствен внатрешен диск. Данците веруваат дека децата се од суштинско значење во просторот и довербата, им е дозволено да ги совладаат работите самостојно, сами да ги креираат и решаваат нивните проблеми. Ова создава вистинска самодоверба, т.н. потпирање врз себе, затоа што доаѓа од самото дете, а не од некој друг.