“Небесни Окна” поезија од Витан Божиновски – Архитект по професија, поет по душа

Витан К. Божиновски e роден во Скопје, Македонија. Архитект по професија, поет по душа, љубител на театарот, опера и се што е поврзано со уметноста. Живее и работи во Виена, Австрија. Oсновач на архитектонската канцеларија: ,”618 култура на просторот”

“Небесни Окна”

Валкани прозорци.

Бледата светлина ги меша провидноста и прашината;

отсјајот прекршува.

Месечината во јасност – блескотна;

ветрот студен, пригушен;

скитаат раздувани облаци.

Призорот нестварен, волшебен;

небесни окна, светлосни проѕирки.

Градската примрак во промугра и зазорје.

Градини распослани, набиени згради и куќи.

Воздухот се провлекува, струи,

свежеста свири, развигори –

тишината пропушта гласови.

Распартален, распламтен свод;

под куполата кристални срчи –

возвишноста кити, висат украси.

Нешто утробно мојата внатрешност ја трескоти.

Треперот на битот страши духови.

Разгнев, прекрив и покриви,

водена смеша, воздушна густина,

месечевата светлост пробива ревносна;

превез од пареа.

Ветрот го гасне пламенот на нејзината коприна.

Темјан,чад, кандила, згаснати свеќи, газиена лампа.

Месечината се бори за особеност пуста,  

светлоста да залепи густината не пушта.

Ветрот – сталкер гони крајност и темнина;

виорот лута, тера сенки, танцува;

распослан фиукот на неговата острина.

Каде врне, чуму сушина?

Слепилото се брани од разнесната бистрина;

капките ко солзи насобрани,

рожбата натежната,

пролетта ламти по никулци и свежина.

Грчевита борба на безплотните суштества…

Воздухот ѝ пркоси на водата,

темнината  гони светлина,

денот ја брка ноќта,

етерот полни празнина.

Јавето чаре бара;

сонот ја обликува стварноста.

Базалтна светлина го остри поработ,

црви видикот, фрлен мамецот,

загатнат и разгранет здивот на  животот.

Разграден копнежот, распослан сомнежот,

демне пред да осамне џагорот на градот.

Тули и градски ѕидини,

разбрането море од покриви,

благи цветови, лути преоди;

румени чезнат, вулкански ѕемнат

души и гребени;

гротескно вознесни,

восхитно скурилни,

бизарно воскресни,

возвишно драконски.

Одсечни, свирепи,

благодетни, полетни;

судбини, спомени,

препораки, опомени.

Пеколно полезни рајски нереди…

Распрсни и распрашни толкувања и прашници;

бајки љубовни, таленти и златници.

Изгубени сеќавања, исчезнати храмови,

заборавени огништа, напуштени домови.

Лебдат бестежни сказни сребрени;

фустан, ребра, пурпур и невести.

Гаврани и голаби, езера и лебеди,  

јата чапји, сури пердуви.

Крзна густи, ќуд и промени,

едавам пробојни спокојства дебели.

Вијат пци, мачки по покриви,

предат сеќавања, звучни глутници;

иглата на наравот боде човечности.

Колебања и недоумици,

решителност и одговорности,

разумот и чувствата на игри без граници.

Полазен плотот, благи морници,

р`бетни, поткожни мравки,

садови крвни и спроводици.

Сетилата гребат, прпнат клетки,

срцеви препади и прескоци.

Снагата трпне, ледени морници –

битот го тресат јанѕи и грозници.

Неодгатнати пораки, бесцелни потерници?

…

Мечтата кон хоризонтот, облаците по небесноста,

палавоста на ветрот и питомоста на уредноста.

Прорезната блескот со упорноста на месечината,

пејсажот на  урбаноста и населбата во утрината.

Глетката по ќерамидите, јасноста на виделината –

тврдоста, острината, безмилноста на цврстината.

Светлината по површината и релјефноста на вистината,

висината на рамнината во божесноста на убавината…

Длабочината на далечината,

изворноста во свежината,

искреноста од наивноста,

и суштината на судбината.

Кобноста на покорноста,

полетноста со раскрилноста,

единственоста во едноста и

полногледноста на многувидноста.

Како доказ, според показ,

по приказ, за расказ –

сказноказ…

Сурово обличје, раскошна претстава –

вроден одглас.

Постојаноста на теченијата во исконска незгас:

Продорноста на проникноста,

неотпoвикот на непобитноста,

неодвратноста на неповратноста, 

навратноста на ненавратноста.

Неминовноста на минливоста,

возбудата на неповторливоста.

Прор`тноста на раѓањата,

процутноста на младоста,

пролетта на староста и

оппрашноста на мудроста.

Смртта и прелеста,

извесноста на неизвесноста,

бескрајноста на возможноста и

искрсноста на уметноста.

Присноста на навеста,

љубовта во промислата,

закрилата на совеста и

неопходноста на смислата.

Довербата во невиноста,

единственоста на вистината –

распаќа на судбината…

Сèвесност во вселената и животноста никогаш истината.