Истражувањата покажаа: Талентот не е предуслов за успех

Без исклучок: никој не може да дојде до ниво на топ-класа во било која област, без напорен, континуиран тренинг и работа. Или никој не останал на пониско ниво ако постојано вежбал. Континуираната вежба е единствениот фактор што го разликува најдобриот од останатите.

Метју Саид, двоен олимпиец, ја искористил својата животна приказна за да ја објасни важноста на вежбањето, во својата  книга Мит за талентот: Моќта на вежбата за да се  успее и да се биде меѓу најголемите меѓу нас, како и зошто верувањето во талент е поврзано со неуспех. Саид тврди дека без оглед на првичните разлики, секој од нас може да постигне врвен успех. Треба само напорно да работи, и никогаш да не престане да учи.

Ова беше експлицитно истакнато од Малколм Гладвел во неговата одлична книга ,,Натпросек,,, покажувајќи како успехот на Бил Гејтс и други големи поединци нема врска со тоа “какви биле”,  “туку зависел од тоа како го искористиле својот потенцијал”.

 

Тој наведува дека во 1991 година, Андерс Ериксон, психолог на Државниот универзитет во Флорида, заедно со неговите двајца колеги го реализирал најобемното истражување за причините за постигнување успех. Нивните студенти – студенти на виолина на познатата музичка академија во западниот дел на Берлин во Германија – биле поделени во три групи. Првата група се состоела од исклучителни ученици: момчиња и девојки од кои се очекува да станат меѓународно признати солисти, и имаат најголеми достигнување како уметниците. Тоа се деца кои би можеле да се опишат како супер таленти, деца кои имале среќа, наводно, да се родат со посебни музички гени.

Втората група ученици била исклучително добра, но немаше деца кои го направија тоа до степен до кој успеаа врвните изведувачи од првата група. Од нив се очекуваше да станат музичари во најдобрите светски оркестри, но не и соло ѕвезди. Во последната група се најдоа најспособните ученици, т.е. тинејџери кои беа научени да станат наставници на инструменти, а тој курс бара најмалку ригорозни стандарди за запишување. Нивните способности беа оценети од професори, но имаше и објективно мерење, како што е успехот на отворените натпревари.

Биографиите на овие ученици биле неверојатно слични, секој ученик почнал да свири на околу осум години, во просек имале петнаесет кога решиле да станат музичари, дури имале ист број музички учители, како и број на инструменти на кои свиреле заедно со виолината . Но, имаше важна разлика: бројот на часови посветени на сериозна вежба.

До дваесеттата година, најдобрите виолинисти трошат во просек десет илјади часа вежбање, што е две илјади часа повеќе од учениците од групата добри виолинисти и повеќе од шест илјади часа повеќе од оние кои се надеваа дека ќе ја учат виолината. Овие разлики се огромни. Врвните изведувачи практикуваа илјадници дополнителни часови за да станат мајстори на изведба.Но, тоа не е сè. Ериксон открил дека нема исклучоци од оваа шема: никој не дојде во група од топ-класа без напорно вежбање и никој не остана на пониско ниво ако постојано вежбал. Планираната вежба беше единствениот фактор кој го одликуваше најдобриот од останатите.

“Ние не велиме дека овие разлики се непроменети, односно се должи на вродениот талент. Напротив, нашата позиција е дека разликите помеѓу експертските изведувачи и просечните се гледаат во упорни настојувања да се подобрат нивните перформанси “.
Истражувањата на британските музичари, на пример, покажаа дека врвните изведувачи не научиле ништо побрзо од оние што постигнале со помалку труд: во секој час, различните групи станале подобри со речиси иста брзина. Разликата беше во тоа дека врвните изведувачи практикуваа да вежбаат со часови.

Но, што е со оние,, чуда од  деца,, што е со децата кои постигнуваат светска слава додека се адолесценти?

“Никој, баш никој, никогаш не станал врвен играч на голф без вежбање. Повеќето играчи се вознемирени кога не можат да повторат добри удари по ред, а тоа нема никаква врска со недостатокот на талент, туку само со вежбањето.

Сега размислете колку често сте слушнале дека луѓето го отфрлаат сопствениот потенцијал и велат: “Јас не сум талент за јазици” или “Јас немам мозок за броеви” или “немам спортска координација”. Науката ни кажува дека потребни се илјадници часови вежба за да се постигне највисоко ниво.