Внимателно со тврдењата дека имаме „заедничка историја“ со Бугарија!

Нашата борба била за ослободување од бугарскиот фашистички окупатор. А кога некои наши политичари велат дека имаме заедничка историја во целиот 20 век до 1945 година, не водат сметка дека во таа „заедничка историја“ го ставаат и АСНОМ !?

Македонија подоцна од Бугарија стана кандидат за полноправно членство во Европската унија, а од 2008 година Бугарија стана членка на ЕУ. Кога почна да се создава клима која покажа дека е можно да се реши спорот со Грција, бугарските политичари изразија подготвеност побргу да направат договор со Македонија и да се отстранат пречките во меѓусебните односи. Со таа цел беше постигнат и потпишан Договорот за пријателство, добрососедство и соработка со Бугарија, усвоен од владите и собранијата на двете земји. Во македонската јавност имаше многу забелешки, а бугарската речиси едногласно го прифати договорот.

Преспанскиот договор не е само билатерален, туку и меѓународен, бидејќи соучесник во договорот беше и Советот за безбедност на ОН преку претставникот Метју Нимиц. Таа околност вознемири некои политичари во Бугарија и тие ја презедоа од Грција опструкцијата на Македонија на нејзиниот европски пат. Оваа неочекувана постапка на извесен број бугарски политичари се јавува како можно бугарско вето, кога во декември годинава ЕУ треба да одлучува дали да почне преговори за полноправно членство со нашата земја.

БУГАРИЈА МУ СЛУГУВАШЕ НА ХИТЛЕР

Овие политичари, родени подоцна од настаните за кои зборуваат, можеби не знаат оти бугарската фашистичка армија и фашистичката бугарска администрација и полиција дојдоа во Македонија да му слугуваат на Хитлер, за да не мора да држи своја војска, туку окупатори да бидат Бугарите.

Фашистичка Бугарија, со дозвола на Хитлер, окупира голем дел и од Србија. Имаа свои гарнизони и администрација во повеќе градови. На тоа реагираше Велика Британија и ги бомбардираше Ниш, Софија и Скопје. Фашистичка Бугарија многу бргу по потпишувањето на Тројниот пакт ѝ објави војна на Велика Британија и затоа Бугарија, како губитник во Втората светска војна, со години не беше примена во ОН.

Бугарските фашисти, од Ниш до Солун, вршеа слугински задачи на Хитлер обезбедувајќи го тој дел од патот. Нивната војска и окупациониот апарат беа должни да сузбијат секаков отпор на населението против Хитлеровите орди во Македонија.

Тогаш бугарските гласила и политичари, и царот Борис Трети, тврдеа дека дефинитивно ја обединиле Бугарија, не само со навлегувањето во југословенска Македонија и делови од грчка Македонија, туку и во цела Тракија и „бугарските западни краеви“ во Србија.

За жал, и некои наши политичари, со цел да ги омекнат денешните напади врз Македонија и македонскиот народ, зборуваат за тоа дека сме имале „заедничка историја“ со бугарскиот народ. Тие не објаснуваат што подразбираат во овие свои наводи. Затоа овде ќе потсетиме на некои вистини.

ПОТСЕТУВАЊЕ НА НЕКОИ ВИСТИНИ

Прво, уште од 1874 година, рускиот и австроунгарскиот цар се договориле да ја делат географската територија на Македонија, а при крајот на 19 век турскиот султан, под притисок на рускиот цар, забранил да се употребува зборот Македонија и сѐ што е изведено од него. Во 1900 година, во Турција бил спроведен попис на населението. Никој не ги прашал Македонците, а ги попишал како Бугари.

Второ, во ослободителната борба на македонскиот народ посебно место има Илинденското востание. Бугарската службена историја ги порекнува овие факти. Тврди дека, на пример, Илинден е востание на македонските Бугари. Тоа не е вистина. Во чувствителните моменти Бугарија си водеше сметка за својот народ и за своите државни интереси и настојуваше по секоја цена да го спречи избивањето на Илинденското востание.

Илинденското востание е дело исклучиво на македонските револуционери и на македонскиот народ и предизвика восхит и поддршка, како и широка осуда на злосторствата на османлиска Турција во Македонија. Илинденската епопеја можеме до некаде да ја сметаме за заедничка историја, само затоа што Бугарија прифати многу бегалци од Македонија.

Во Првата балканска војна, Македонци учествуваа и во бугарската војска, но и во српската и во грчката. Најмногу ги имало во турската. Младотурците, тогашната турската власт, спровела мобилизација и на Турците и на Македонците во Македонија.

Во Првата светска војна, Македонците војуваа, првите две години како српски војници, а во двете последни години војуваа и како српски, од територијата на денешна Грција на Солунскиот фронт и како бугарски војници, од територијата денешна Северна Република Македонија.

Мојот чичко Димо бил две години постар од татко ми. Бил мобилизиран и во првата битка на српската војска против австроунгарската и загинал на планината Цер. Дедо ми и татко ми никогаш не го дознаа гробот на Димо. Од северната страна на фронтот дошле бугарска, австроунгарска и германска војска, а Бугарите извршиле мобилизација на младите Македонци.

Му дале позив на татко ми Божин да оди во бугарската војска. Дедо ми Андо тогаш му рекол: „Божин, ти си јако момче ќе ги издржиш сите напори, само сакам да ми се вратиш жив. Остана само ти. Сега кога ќе одиш пред бугарските воени власти, направи сѐ што можеш да не ти облечат воена униформа и да загинеш за туѓи интереси, како што се случи со брат ти, па и тебе да те изгубам.“ Татко ми направил некој престап – го навредил царот. Го затвориле поради тоа, го истепале неколку пати, ама поминало сето тоа и го префрлиле во „трудов баталјон“.

И денес во Солун на Зејтинли се изложени имињата на загинатите на фронтот од српска страна. Стојат и имињата на Македонците, каде што биле родени, само што на нивното презиме е додадена наставката – иќ. А на Македонци што биле во бугарската војска и загинале на фронтот, не им се знаат ниту гробовите. Тука не гледам во што е нашата заедничка историја со Бугарија.

ГЕНЕРАЦИЈАТА НА ТАТКО МИ ЗНАЕШЕ КОИ СЕ

poveke na: https://fokus.mk/vnimatelno-so-tvrdenata-deka-imame-zaednichka-istorija-so-bugarija/